Pindosgebergte

Kaliméra, beste meelezers!

Καλημέρα, Αγαπητοί αναγνώστες

We hebben mooie avonturen beleefd in het Nationaal Park Noord-Pindos. Fascinerend gebied met ruige natuur, diepe kloven, pittoreske dorpjes en stenen boogbruggen. En natuurlijk veel kronkelende weggetjes. Echter alle zonder gaten en mét een middenstreep.

We sloegen ons kamp op in Kleidonia bij een kleine, eenvoudige, maar prachtige camping Via Natura. Vanaf de camping loop je zo naar de Aoöskloof, waar ook weer zo’n steenoude boogbrug is en een soort stroomversnelling waar je kunt raften. We liepen een deel van het pad langs deze kloof en vergaapten ons aan de prachtige kleuren van het water en de steile bergwanden. Totaal is dit pad tien kilometer en je moet dat natuurlijk dan ook weer terug lopen.

We reden via enorm steile en kronkelende weggetjes (op Maps leek het net een kerstboom) naar de Papingo dorpen. De huizen hier zijn van opgestapelde natuurstenen gemaakt en hebben (heel bijzonder) leistenen daken. De dorpen zijn klein, maar prachtig; net of je terug gaat in de tijd. De camper konden we eenvoudig parkeren op een groot parkeerterrein buiten Mikro Papingo (de kleine) en zo lopen naar Megalo Papingo (de grote).

Daarna reden we een klein stukje door de dorpen heen naar de poelen van Papingo: een kleine kloof met allemaal mini zwembadjes, uitgesleten door de rivier. Prachtig! We spraken daar een Grieks echtpaar die vertelde dat de temperatuur van het water zomer én winter 6 graden is. Mij dus veel te koud.

Remco is met al dat bergenwerk blij met de nieuwe camper met zijn negentraps automaat en speciale bergafwaartsknopje. Dat rijdt super relaxed! Al rijdend hadden we uitzicht op de besneeuwde bergtoppen, bossen en reden we dwars door een paar ieniemienie dorpjes. Genoten!

Er was nog 1 ding wat we wilden afvinken in het Pindosgebergte: de Vikoskloof. Deze is twintig kilometer breed en duizend (!) meter diep en staat in het Guinness Book of Records als de diepste kloof ter wereld.

We reden daarvoor naar het plaatsje Monondendri. Ook weer lekker slingeren, klimmen en afdalen. De camper konden we ook hier makkelijk kwijt; langs de straat dit keer. Een lang en oneven pad van keitjes leidde ons naar het uitzichtspunt, wat eigenlijk afgesloten was vanwege vallend gesteente en een ingestorte brug, maar iedereen deed het….. Net voor het uitzichtspunt was een klein kerkje; bukken om binnen te komen. Ik heb daar een kaarsje gebrand voor Marijke, die ook nog zo graag dit soort reizen had willen maken.

Het uitzicht naar beneden was adembenemend. Zeker als je hoogtevrees hebt.

Daarna weer het ongelijke pad naar boven beklommen; zo’n dertig minuten klimwerk.

Als je de Vikoskloof wilt lopen, ben je zeven uur onderweg en moet je zelf je vervoer terug regelen (of terug lopen natuurlijk…).

Na de avonturen in het Pindosgebergte navigeerden we weer terug naar de camping aan het Pamvotismeer. Nog even een dagje van het uitzicht genieten op het meer en de voorbij roeiende skiffs, voor we weer verder gaan. Helaas begon het aan het eind van de middag te regenen en ook de volgende dag: grijs en regen. Prima reisdag. We trokken verder oostwaarts, tot aan Litochoro aan de Egeïsche zee, net onder de Olympus. Onderweg hadden we enorme mist, waarbij je soms geen hand voor ogen zag: we zaten letterlijk in de wolken. Vandaag gereden: 248 km.

We gaan nu langzaam afzakken langs de zee, richting Athene. Tot volgende week!